Ecuador

Hola lieve mensen! 
Het is alweer een hele tijd ogeleden dat ik iets heb laten horen, een hoop te vertellen dus! Maar alles vertellen wat ik de afgelopen tijd meegemaakt heb is, net als in mijn andere blogs eigenlijk, niet te doen. Maar ik ga zoveel mogenlijk proberen jullie een goede indruk te geven van hoe mijn leven er in Ecuador uitzag. Daarbij ben ik ook precies 3 maanden on the road.. De tijd vliegt veel te snel voorbij wat mij betreft!
In totaal heb ik 5 weken in Ecuador doorgebracht. De eerste 3,5 hiervan woonde ik bij een familie in Quito en ging ik elke dag naar school. Mijn "hostfamily" bestond uit Yvonne en haar bejaarde moetie Fabiola, en huishoudster Maria die bij hen inwoont. Samen met Anna (18 jaar, Duitse) die ook naar dezelfde school gaat zijn wij als studenten een paar weken deel van dit gezin. Heel leuke manier om meer te leren over de vele cultuur die dit land kent en uiteraard goed voor mn spaans, want anders dan in Costa Rica spreekt in Ecuador bijna niemand engels. Voor Anna is het haar 4e week in Quito maar nog steeds kan zij moeilijk begrijpen hoe alles hier zó chaotisch regeld kan zijn vergeleken met het super georganiseerde Duitsland. Voor mij heel grappig om te zien hoe zij zich overal druk over maakt. "OMG Nora, I forgot to tell you something... Today there were CHICKEN in my bus!" Haha.. bienvenidos a America del Sur chica
De eerste week moet ik heel erg wennen aan de grote stad en het hoogteverschil. Quito ligt op 2800 meter en dat merk ik in het begin flink. Ook de overgang van de super tranquilo sfeer in Costa Rica naar de chaos van een mega stad als Quito doet meer met me dan ik van te voren had verwacht. Maar na enige tijd leer ik ook deze leefomgeving met al zijn voor en nadelen erg waarderen. 
De school is een prachtig gebouw met een rustige sfeer waar iedereen hartelijk met een dikke knuffel ontvangen wordt, heel cute. Op mijn eerste dag ontmoet ik Zoë uit België. Ook 18 en zij maakt in 10 maanden een reis langs alle continenten, super gaaf. Het klikt meteen goed en ik kan achteraf zeggen dat we in 4 weken een goede vriendschap hebben opgebouwd. Samen met andere meiden van de school doen we veel in en rondom Quito, zoals de Teliferico waar je op 4200 meter (!) prachtig uitzicht hebt op de 45 kilometer lange mega stad, en gaan we vaak naar het historisch centrum van de stad waar veel mooie pleinen, parken en markten etc te zien zijn. Hier kunnen we helaas nooit een camera mee naartoe nemen. De kans dat je beroofd wordt is in dit gedeelte van de stad zo groot (eigenlijk in heel Quito) dat waardevolle spullen meenemen geen optie is. Dit schept toch wel een gevoel van onveiligheid waardoor ik mij, buiten het huis van de familie en de school, niet 100% op mn gemak ben gaan voelen in deze stad. Hoe de Ecuadorianen hier zelf mee omgaan leer ik al snel. Als ik op een middag de bus van mijn vrijwilligerswerk terug naar huis pak merkt een man dat zijn telefoon rerold is. Hij begint om zich heen mensen te dwingen zijn telefoon terug te geven, op dat moment laat inderdaad iemand (naast mij) die telefoon uit zn zak vallen. Vervolgens begint deze man de dief van zijn telefoon volledig in elkaar de slaan. Terwijl ik wel door de grond kan zakken van angst geeft verder niemand in de overvolle bus een kick.... Dus zo gaat dat hier .... 
Ook het feit dat ik fantastisch gevoel heb voor richting en hierdoor een aantal keer flink verdwaald raak (zo blond) en terecht kom in niet de beste wijken helpt er niet bij dat ik me helemaal op mn gemak voel.
Wel ben ik hoe meer ik van de stad zie onder de indruk van de contrasten die deze stad kent en vind ik het natuurlijk wel heel bijzonder een tijd zo'n stad écht te ervaren. Ik besef me dat het deel waar ik woon en naar school ga echt het "rijke Noorden" is. In de rest van de stad is veel armoe te zien en doen mensen van álles om aan een klein beetje geld te komen. Van wc rollen verkopen op straat tot mensen over halen om te betalen om op een weegschaal te staan (vrijwillig al een straf)...  Noem het maar op en het er wordt in Quito geprobeerd geld mee te verdienen. Anders dan in Costa Rica is er in Ecuador cultuur in overvloed. Mensen lopen op straat in traditionele kleding en er zijn nog veel prachtige oude gebouwen intact. Qua alles lijkt het alsof je op sommige plaatsen jaren terug gaat in de tijd. 
Net als in Costa Rica kom ik al snel in conact met locals. Super leuk, want door met hen te praten en om te gaan leer je naar mijn mening een land (of stad) en alles wat er zich afspeelt pas echt kennen. Hetzelfde geld voor het vrwijwilligers werk. Ik zou oorspronkelijk mijn weken in Quito elke dag in een ziekenhuis helpen, maar door de overvloed aan hulp besluit ik te veranderen naar een ander project waar meer hulp nodig is. In dit project werk ik met arme kinderen die een leerachterstand hebben. Doordat mn Spaans steeds beter wordt kan ik goed met de kinderen communiceren en de verhalen die zij me toevertrouwen grijpen me erg aan. Terwijl ik voor mn eigen ontwikkeling zomaar een lange tijd kan gaan reizen moeten deze kinderen keihard vechten om überhaupt een toekomst te hebben...
Het derde weekend in Quito ga ik samen met Anna en Zoë 4 dagen naar het Amazone regenwoud. En wáuw.. Wat ongelofelijk gaaf. 4 dagen lang struinen we te voet en via de vele rivieren door de jungle op zoek naar wilde dieren en dolfijnen. Ook gaan we snachts de jungle in om slangen en andere enge beesten te spotten. We zwemmen in een groot meer terwijl de zon langzaam de zee inzakt, de mooiste zonsodergang die ik ooit heb gezien. Het wordt een heel gaaf weekend dat voor mij veel bijzondere herinneringen met zich meebrengt. 
Na 4 dagen zonder internet of mobielnetwerk bereikt ons op het busstation terug naar de bewoonde wereld het nieuws van de aanslagen in Parijs die voorgaande vrijdag. Zó verschrikkelijk. Ik vind het eng dat er zoveel kan gebeuren zonder dat ik hier ook maar iéts van meekrijg. Het zet me veel aan het denken en ik hoop dat ik over een aantal maanden in hetzelfde Nederland terugkom als dat ik heb achtergelaten. 
Na nog een week les op de Academia Latino America is het tijd Quito te verlaten. Op vrijdag gaan Zoë en ik samen met een andere leuke backpack chick Gipsy (ja echt) uit België (het wablief vliegt me om de oren) naar Baños. Een plaatsje 4 uur van Quito dat totaal omringd is door bergen en bekend is door alle avontuurlijke activiteiten die hier te doen zijn. We schommelen naar het eind van de wereld en gaan abseilen in watervallen. Krijg nog steeds kippenvel van als ik hieraan terugdenk, zo gaaf.
Na dit super weekend met mn twee gekke belgen is het tijd om verder te gaan. Gipsy en Zoë gaan terug naar Quito voor hun school en vrijwilligerswerk en ik reis door naar de kust. Dit soort momenten doen me beseffen dat hoe veel leuke mensen ik ontmoet en hoe goed het daar ook mee klikt, ik alleen op reis ben en zelf weer door ga naar een andere, nieuwe plek. Lastig want het voelt elke keer weer als vanaf 0 beginnen, maar dat hoort er ook bij.
Mijn laatste week in Ecuador breng ik door in Monteñita. Een leuke kustplaats dat door de sfeer en rastacultuur in de buurt komt van Puerto Viejo. Heel lekker om weer even rust te pakken na de mega drukke weken in Quito. Lekker aan het strand, beetje surfen beetje feesten.. Life's good. 
Over het algemeen voel ik mij in de tijd die ik tot nu toe in
midden en zuid-Amerika door heb mogen brengen veiliger dan ik van te voren verwacht had. Er zijn me behalve het taxi-incident geen echt nare dingen overkomen en ik geniet echt onzettend. Wel wil ik mn blonde haar soms het liefst helemaal afknippen. Het is vrij vermoeiend en soms heel ongemakkelijk steeds op te vallen en het brengt rare situaties met zich mee. Zo werd ik tijdens mn busreis van Banos naar Monteñita letterleijk 9 uur lang aangestaard door de man die naast me zat. Aparte gewaarwording. Maar ik heb de afgelopen maanden ook geleerd hoe ver je met een beetje brutaal zijn en een simpele vriendelijke glimlach kunt komen. Gevoel van angst heeft plaats gemaakt voor gezonde achterdocht en ik sta door alle ervaringen sterker en met meer lef in mn schoenen dan toen ik uit Nederland vertrok. Ik vertouw op mn gezonde verstand en besef dat je de meest gave dingen meemaakt door een beetje risico's te nemen... Zoals Alva me altijd zei: 
"Ofcours we take risks, just not the stupid ones..."
Off to Argentina! Na 3 maanden zie ik mn moeder en Albert in Buenos Aires. Super om ze weer te zien en dan ook nog in zo'n omgeving. We brengen 4 dagen door in de stad en stappen dan op onze cruiseboot. Ja zonder grap, ik ga op vakantie van mijn "vakantie". De komende 2 weken varen we via Montevideo, Uruguay naar de Falkland Islands en Uïsuhaia door naar Cape Hope en eindigen we in Santiago de Chile. Erg bijzonder en plekken waar ik anders vrijwel zeker zelf niet had kunnen komen en waarschijnlijk ook nooit meer zál komen. Ook heerlijk om 2 weken even uit de hostels en het vele geregel te zijn wat bij reizen komt kijken. En fijn om weer even echt kind te zijn, en de rekening door te kunnen schuiven naar de andere kant van de tafel ;) 
Heel veel liefs, 
Noortje